هیاهوی خلق

در این هیاهوی خلق
که پُتک بر آرامش ات میزند
دلم پیاده روی میخواهد، بارانی! ..
دست خودم را بگیرم
برویم صحبت کنان
تا انتهای گریستنِ آخرین ابرِ زندگی! ..
نفرین به اجتماع
که نمی گذارد صدا به صدا برسد!!!!